ലജ്ജ !

ജീവിതത്തിലെ ഓരോ കാലഘട്ടങ്ങളും കുതറിച്ചാടിയും, തള്ളി മാറ്റിയും, ഓടിക്കിതച്ചുമാണ് ഞാന്‍ പിന്നിട്ടത്. നമ്മളില്‍ പലരും അങ്ങനെ തന്നെ ആയിരിക്കണം .അതിജീവനത്തിന്റെ പ്രയാസങ്ങളില്‍ ആശാവഹമായ ചില തുരുത്തുകള്‍ നമ്മളെ അതിനു പ്രേരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ദുഷ്കരമായ ചില ജീവിതസാഹചര്യങ്ങളെ എന്റെ ബാല്യത്തിന്റെ കൌതുകങ്ങള്‍ അപ്രസക്തമാക്കി. കൌമാരവും യൌവനത്തിന്റെ ഒരു വലിയ ഭാഗവും പ്രണയം എടുക്കുകയും,എന്റെ ജീവിതത്തിനെ അത് പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്നത് ആഹ്ലാദവും സ്വപ്നങ്ങളും നിറഞ്ഞ ഒരു ഭൂമിയെ ആണെന്നുള്ള മിഥ്യാബോധം എന്നില്‍ ഉളവാക്കുകയും ചെയ്തു. ഉറച്ചു വായിക്കുകയും ഉറക്കെ ചിന്തിക്കുകയും ചെയ്യണ്ട പ്രായത്തില്‍ ഞാന്‍ ഉറക്കെ പാടി...ഉറച്ചു വിശ്വസിച്ചു..എന്റെ ലോകം നിറയെ പ്രണയ ലേഖനങ്ങളും കവിതകളും ജീവിച്ചു,നൃത്തം വച്ചു.

പ്രണയം എന്റെ രണ്ടാമത്തെ കൌമാരത്തില്‍ വീണ്ടും അപ്രതീക്ഷിതമായി എത്തുകയും എന്റെ ചാപല്യത്തിനെ കൊഞ്ഞനം കുത്തി മുറിപ്പെടുത്തി കടന്നു കളയുകയും ചെയ്തു. കാറ്റില്‍ ഇലകള്‍ പരസ്പരം സ്വാഭാവികമായി ഒന്ന് തൊട്ടു മാറുന്നത് പോലെ അത്രയും പ്രാധാന്യം മാത്രം അതിനു കൊടുക്കുന്നതിനു പകരം ഞാന്‍ കണ്ണാടി നോക്കി ഗോഷ്ടി കാണിച്ചു, സ്വയം കളിയാക്കി. ഹൃദയത്തിന് പകരം മുലകള്‍ മാത്രം സ്നേഹിക്കപ്പെട്ട ഒരു പെണ്ണാണ് ഞാനെന്നു ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.

കവിത.

എന്നാണു അങ്ങനെ സംഭവിച്ചത്?

അല്ല, എന്താണ് അങ്ങനെ സംഭവിച്ചത്?


അത് അങ്ങനെ സംഭവിക്കാന്‍ പാടില്ലായിരുന്നു


അത് അങ്ങനെ സംഭവിക്കേണ്ടതല്ലായിരുന്നു


ഞാനോ നീയോ നശിച്ചാലും


നമ്മുടെ പ്രണയത്തിന്റെ അസ്ഥി പന്ജരം


ബാക്കി വയ്ക്കാമായിരുന്നു!


കല്ലുകളില്‍ കല്ല്‌ ശേഷിക്കാതെ


അതിന്റെ സ്മരണയും നശിച്ചിരിക്കുന്നു.